Depresja
Zmienia się Świat, zmieniają choroby. Współcześnie wśród chorób będących poważnym zagrożeniem życia, zaburzenia depresyjne zajmują czwartą pozycję. Epidemiologia depresji, wskazuje, że choruje na nią 20 % ludzkiej populacji, a szeroko rozumiane zaburzenia depresyjne dotykają 50% ludzi.
Depresję rozpoznajemy gdy co najmniej przez dwa tygodnie utrzymują się objawy: obniżonego nastroju, utrata zainteresowań, anhedonia czyli nieodczuwanie przyjemności. Do głównych symptomów depresji zaliczamy: przygnębienie i smutek, niepokój czasami osiągający poziom pobudzenia, lęk z różnymi jego odmianami, zaburzenia snu z reguły o typie wczesnego budzenia, bóle głowy, zaparcia, zaniżona samoocena, utrata wiary, poczucie winy lub grzechu, spadek napędu, spowolnienie, utrata energii, poczucie niewydolności intelektualnej, zaburzenia pamięci i koncentracji, w skrajnych przypadkach urojenia nihilistyczne i myśli samobójcze.
Znaczna część pacjentów bo ok. 60% chorych na depresję dokonuje próby samobójczej.
Depresja często ma nawrotowy przebieg, 50% pacjentów zachoruje ponownie, w przypadkach powtarzających się epizodów depresyjnych, mówimy o Depresjach nawracających czyli Chorobie Afektywnej Jednobiegunowej, w skrócie CHAJ.
Tylko nieznaczna grupa pacjentów zgłasza się do lekarza, jedynie 20% podejmuje specjalistyczną terapię.
Koniecznie trzeba zaznaczyć, że współczesne leki przeciwdepresyjne osiągają wysoki poziom skuteczności, są bezpieczne, nie wywołują zespołów zależności, nie powodują zaburzeń funkcji poznawczych czyli intelektualnych. Minusem terapii jest długi czas oczekiwania na korzystne działanie, z reguły pozytywne efekty obserwujemy minimum po dwóch – trzech tygodniach terapii. Leczenie depresji powinno trwać co najmniej kilka miesięcy, standardem w pierwszym epizodzie jest przyjmowanie leków przez pół roku. CHAJ wymaga leczenia przewlekłego.
Praktycznie większość chorób wywołujących chroniczne cierpienie, inwalidyzujących, upośledzających funkcjonowanie pacjenta, wywołuje zaburzenia depresyjne. Praktycznie zawsze obserwuje się objawy depresji w schorzeniach: nowotworowych, neurologicznych przebiegających z uszkodzeniem CSN (padaczce, SM, zespołach otępiennych, po urazach i udarach mózgu), reumatycznych. Spora część objawów depresyjnych związana jest z bezpośrednio z uszkodzeniem mózgu lub naczyń mózgowych, zaburzeniami metabolicznymi w OUN. Dodatkowo gorsze codzienne funkcjonowanie pacjenta, liczne ograniczenia wynikłe z choroby podstawowej, przewlekle dolegliwości bólowe, świadomość nieodwracalności choroby, powoduje u pacjenta ciężki stres. Trzeba wspomnieć, że współistniejące objawy depresji wpływają na rokowanie w leczeniu choroby podstawowej. Chory nie stosuje się do zaleceń terapeutycznych z powodu braku wiary w ich skuteczność.
Gdy ktoś z naszych bliskich zachoruje, gdy stwierdza się istnienie poważnej, przewlekłej lub śmiertelnej choroby, staramy się zapewnić mu wsparcie, odpowiednie warunki do leczenia lub pielęgnacji. Powoduje to występowanie u opiekunów zaburzeń reaktywnych, często o charakterze Depresji sytuacyjnej. Badacze zajmujący się tym problemem, odkryli częste występowanie licznych schorzeń u opiekunów ludzi przewlekle chorych. Stwierdzono zdecydowanie częstsze występowanie: nadciśnienia tętniczego, infekcji, chorób skóry, choroby wrzodowej. Spowodowane jest to obniżeniem odporności, wyczerpaniem, wypaleniem, zmęczeniem.
Przypadki depresji reaktywnej z trudem podają się leczeniu farmakologicznemu, natomiast dobre efekty osiąga się stosując psychoterapię.
Opracowano na podstawie źródła https://medox.org.pl/leczenie-depresji/